بی کرانه

و او بزرگ‏تر است...

گاهی بعضی سخن‏ها را که می‏کاوی، گویی گوهری نهفته است دَرَش که می‏توان از آن آموخت. حتی اگر به مصداقِ از بی‏ادب آموختن باشد.
هر کجا که می‏روی؟ هر آن چه که می‏بینی؟هر آن کاری که می‏شود؟ هر آن که از او می‏شنوی؟ و گاه حتی، هر آن چه که انجام می‏دهی؟ و کوتاه: آنچه در گذر زندگی رخ می‏دهد رنگ و بوی کنه آن سخن را بیش‏تر نمایان می‏کند.
و کیست که بداند، شاید گوینده‏اش در اوج نادانی آن را سروده باشد؟

و این سخن، به نظرم سیاسی‏ترین، اجتماعی‏ترین، فرهنگی‏ترین، دینی‏ترین، اخلاقی‏ترین، روان‏شناسانه‏ترین، شاعرانه‏ترین، نظامی‏ترین، عرفانی‏ترین، عالمانه‏ترین و حقیقی‏ترین سخنی است که در بیان حال گفته شده است، هر چند که آن را مظفرالدین شاه گفته باشد و هنوز رنگ کهنگی به خود نگرفته. آنجا که فرمود: «همه‏چی‏مان به همه‏چی‏مان می‏ماند»